نقد بر این کتاب اسراف وقت است؛ چرا که دل‌نوشته‌های یک سفر زیارتی، نقد ندارد. قلم فِراستی‌طور نمی‌خواهد. همین که چشم دلت را باز کنی تا پلک بزنی و از عهدۀ هضمش بربیایی، تمام شده است. آن وقت تو می‌مانی و طعم شور و شیرینی اشک و لبخند.

کتاب‌هایی چون «من تقی‌زاده هستم»، از آن دست کتاب‌هایی هستند که با رویکرد روایتگری و آن هم از قول کسی که بیش از هشتاد سال در مناصب و مسئولیت‌های مختلف مشروطه و پهلوی اول و دوم حضور و نقش تعیین‌کننده داشته است، به‌خوبی ماهیت این رژیم را روشن می‌سازد. این مواضع از نگاه کسانی است که خود، آن رژیم را برپا ساخته و در تداوم آن کوشیده‌اند.

«بی کتابی» رمانی است که اولین بار در نمایشگاه کتاب پاریس عرضه شد. این اثر در ژانر رمان‌های تاریخی طبقه‌بندی می‌شود و به موضوع «کتاب» می‌پردازد. از این رو خواندنش همزمان با هفته کتاب پیشنهاد می‌شود.

بعد از خواندن صفحات اول کتاب، اولین ویژگی که توجه را جلب می‌کند، زبان خوب نویسنده است. نویسنده برای روایت، زبان معیار را انتخاب کرده: زبان رسمی فارسی؛ اما این زبان رسمی را به زبان خودش نزدیک کرده و زبانی ویژه ساخته است که در ابتدا، نشان از هنر نویسنده دارد؛ اما در ادامه، مشکل‌ساز می‌شود.

در اثر عمر الناصری با تعاریف واژه‌هایی مثل تندروی اسلامی و مجاهد و همچنین موضوعات تاریخی آشنا می‌شویم؛ مانند تاریخ سیاسی و جنگی کشورهایی مثل بوسنی، پاکستان، افغانستان، حملۀ شوروی به چچن، شخصیت‌های مرتبط با این کشورها و سیاست‌هایشان، مثل اسامه بن‌لادن و بی‌نظیر بوتو و حکمتیار و همچنین قهرمان نویسندۀ کتاب، احمدشاه مسعود.

مجید قیصری در «سه کاهن» با کلمات همچون جواهر برخورد کرده است. تک‌تک آنها را با ظرافت، سمباده است، بهترین جای ممکن را برای آن در نظر گرفته است و این کار را نه فقط به نشانه قدرت‌نمایی داستانی که بخشی از پازل داستانی خود در نظر گرفته است.

این رمان قصه یک شبانه‌روز همسر هارون است که در طول این شب تا سحر قصه زنانی را می‌شنود که پا از زمانه خود فراتر گذاشتند و طول تاریخ را پیموده و در انتظار بازگشت نشسته تا مسیر خود را ادامه دهند.

کتاب «المثنی» که اخیراً از سوی نشر معارف منتشر شده، داستانی خواندنی است درباره سرگذشت خانواده امام حسن(ع) پس از شهادت ایشان.

کتاب «او یک دستمال سرخ بود» که از سوی سوره مهر منتشر شده است، نگاهی دارد به خاطرات یکی از اعضای باقی‌مانده از گروهی که خود را سربدار می‌دانستند.