درآمدی بر هرمنوتیک

کتاب حاضر بر آن است که در گام نخست، شناخت جامعی از مهم‌ترین جریان‌های هرمنوتیک به‌ویژه هرمنوتیک قرن بیستم ارائه دهد و نقصان منابع معتبر فارسی در این حوزه را جبران نماید و در گام دوم، به نقد آن دسته از اندیشه‌های هرمنوتیکی که در تقابل با نظریه رایج فهم در میان عالمان اسلامی است، همت بگمارد که در رأس آن‌ها اصحاب هرمنوتیک فلسفی نظیر هایدگر و گادامر و ریکور قرار دارند.
این کتاب از شش فصل تشکیل شده است. فصل اول به بیان تعاریف و تبیین ضرورت توجه به مقوله هرمنوتیک اختصاص دارد. فصل دوم به تاریخچه هرمنوتیک تا پیش از قرن بیستم به صورت مختصر و مفیدی می‌پردازد. فصل سوم و چهارم به بررسی و نقد هرمنوتیک هایدگر و گادامر اختصاص دارد. نویسنده در این دو فصل که حدود 60 درصد از حجم کتاب را به خود اختصاص داده است، مهم‌ترین بخش‌های اندیشه‌های هرمنوتیکی هایدگر و گادامر به عنوان بنیان‌گذاران اصلی هرمنوتیک فلسفی را توضیح می‌دهد و مهم‌ترین نتایجی را که در حوزه فهم متن به ارمغان می‌آورد، برمی‌شمارد. سپس به انتقاد از مبانی و دستاوردهای هرمنوتیک فلسفی آنان همت می‌گمارد و سعی می‌کند تا با بهره‌گیری از دیدگاه‌های انتقادی سایر هرمنوتیست‌های غربی و نیز استمداد از میراث تفسیری اندیشمندان اسلامی و قواعدی که آنان در علم اصول فقه، ادبیات، تفسیر، کلام اسلامی و... بیان نموده‌اند، به نقد هرمنوتیک فلسفی هایدگر و گادامر بپردازد. فصل پنجم و ششم نیز به طرح دیدگاه‌های هرمنوتیکی هابرماس، ریکور، بتی و هرش اختصاص دارد و پیرنگ انتقادی آنان نسبت به برخی وجوه هرمنوتیک فلسفی هایدگر و گادامر مورد توجه بیشتری قرار‌گرفته است.
نویسنده در خاتمه این اثر، به معرفی اجمالی 25 عنوان از مهم‌ترین کتاب‌هایی که به زبان انگلیسی پیرامون هرمنوتیک نوشته یا ترجمه شده است، می‌پردازد.